1. گیاهان زراعی (مانند گندم، ذرت، برنج و سویا):
نیاز متوسط تا زیاد به عناصر میکرو مانند آهن، روی، منگنز و مولیبدن
نیاز کمتر به بور و مس
2. گیاهان باغی (مانند درختان میوه، انگور و زیتون):
نیاز زیاد به عناصر میکرو مانند بور، آهن و روی
نیاز متوسط به مس، منگنز و مولیبدن
3. گیاهان گلخانه‌ای (مانند گوجه فرنگی، خیار و فلفل):
نیاز بالا به عناصر میکرو مانند آهن، بور، مس و روی
نیاز متوسط به منگنز و مولیبدن
4. گیاهان صیفی (مانند خربزه، هندوانه و کدو):
نیاز زیاد به عناصر میکرو مانند بور، آهن و روی
نیاز متوسط به مس، منگنز و مولیبدن
5. گیاهان سبزی (مانند کاهو، اسفناج و کلم):
نیاز بالا به عناصر میکرو مانند بور، آهن و مولیبدن
نیاز متوسط به روی، مس و منگنز
بنابراین، برای تأمین نیازهای عناصر میکرو در هر گروه گیاهی، باید کودهای میکروی مناسب آن گروه به میزان و نسبت مورد نیاز در خاک یا محیط کشت استفاده شود. این امر به بهبود رشد، عملکرد و کیفیت محصول کمک خواهد کرد. در کشاورزی، استفاده از کودهای میکرو می‌ تواند به بهبود کیفیت محصولات، افزایش عملکرد، مقاومت در برابر بیماری ‌ها و آفات، بهبود ساختار خاک و به حداقل رساندن آثارسمی تجمع عناصر غذایی در خاک منجر شود.